50 tinten groen

Hierbij mijn laatste verslag uit Sulawesi. Nog /- anderhalve week te gaan en dan vliegen we naar Bali. Alle papieren voor de aanvraag van Sony zijn toeristen visum liggen gereed en ik ben nu bezig ’t huis wat op te ruimen en te kijken wat mee gaat en wat niet. We moeten de boel ook nog een beetje gezellig achterlaten aangezien er in Juli een meisje uit Engeland in ons huis komt logeren. We konden het huis alleen voor een vol jaar huren en dat is dus tot November. Sony komt de boel leeg halen nadat zijn Visum voor Nederland is verlopen.

Al met al heb ik 7 maanden hier in Tondano gewoond. De vorige keer was ik voor 6 maanden in Sulawesi maar woonden we aan de kust aangezien ik daar in de wilde dieren opvang werkte. Ik moet eerlijk toegeven; de vorige keer leek de tijd veel sneller te gaan dan nu. Dit omdat ik de vorige keer full-time vrijwilligerswerk deed, via dit werk in contact was met andere buitenlanders en we aan de kust woonden waar ik me prettig voel. Deze keer was is voornamelijk huisvrouw, woonden we in een wijk hoog in de bergen en was ik de enige buitenlander.

Overal waar ik ga en sta kijken mensen naar me, roepen ze “hey Mister!”(De kennis van de Engelse taal is nihil) of “Buleh!”(buitenlander) en vallen ze soms bijna van hun scooter wanneer ze me na kijken. En zoals ik al eerder eens zei IE-DE-REEN wil constant met je op de foto. Soms vragen ze ’t netjes, maar vaak genoeg worden er ook stiekem foto’s van me gemaakt. Toen ik een keer met de Nederlandse stagaires naar het strand was zaten de locals serieus waar met z’n allen langs te kant van de weg naar ons te kijken en foto’s te maken.. dit maakt mij groen van ongeloof,lichte woede en sickness. Alsof we van een andere planeet komen. Op ’t begin is ’t maybe grappig maar hoe meer tijd ik hier spendeer hoe meer ik me er aan begon te ergeren. Voel me ook ongemakkelijk om alleen een stuk te gaan fietsen of joggen. Als ik met Sony ben valt het wel mee met de reacties maar ben ik alleen dan roept IEDEREEN me na, volgen ze me, en op een dag zei een meid zelfs “Oh-My-God!” toen ik voorbij rende nouuuuuu toen had ik mijn breaking point en zei ik tegen Dotz “i’ve had it! I wanna go home! ”. Maar dit was ook een punt waarop ik dacht ‘ach ik heb alleen mezelf er maar mee, whatever, laat ze maar’. Dus dat is wat ik nu doe.

Verder hoorden we deze keer echt bij een wijk waar dan ook sociale verplichtingen bij komen kijken zoals het bezoeken van ceremonies, verjaardagen, begrafenissen etc. Het komt er op neer dat ik erg lang op een stoel tussen de rest van de mensen zit te luisteren naar een priester (geen ideeee wat die zegt) en daarna MOET eten, uit beleefdheid, maarja het grootste gedeelte van het eten bestaat hier uit vlees.. en na ’t eten haakt iedereen meteen af. Voor mij als Nederlander voelt dat onbeschoft, alsof je alleen heb zitten wachten op ’t moment dat je kan eten en daarna direct weg gaat. Hier is ’t echter normaal. Ook zitten op begrafenissen vaak alle mannen/jongens .lokaal gebrouwde sterke drank te drinken. Sony ook, waardoor ik in m’n uppie tussen allemaal voor mij onbekende mensen zit die geen Engels spreken, nicee…

Zoals ik trouwens in mijn vorige verslag zo blij was dat ik eindelijk wat te doen had, vrijwilligers werk bij Tondano International School..zo verdrietig ben ik nu dat ik daar helaas heb moeten stoppen. Net in 1 van de dagen dat ik in Kuala Lumpur was hebben ze een grote check gedaan in Tondano en omstreken. De immigratie dienst wil uitvinden of er ergens ook buitenlanders aan ’t werk zijn zonder geldige vergunning. Dus de dag dat ik weer terug was, helemaal happy, zei de manager van de school dat ik maar beter niet meer kon komen. Arggggg, nog meer tinten duister groen! Zelfs vrijwilligers werk kan ik hier niet doen. Zoals de manager van het dieren opvang centrum ooit tegen me zei ik heb een ‘Visa cuci baju’ (huisvrouw visum. Letterlijk: kleding was Visum).

En wanneer is dat regenseizoen nou eens afgelopen??!! Toen ik hier in November kwam was het regenseizoen al dik en breed aangebroken maar nu nog steeds.. 7 maanden verder! ’t Maakt alles wel prachtig mooi groen, vooral de rijstvelden zijn zo mega groen, fluoriserend, ongelovelijk.

Kort samengevat, Sulawesi heeft me aardig wat kleuren groen laten zien en voelen. Het heeft me laten zien, voelen en proeven hoe het is om hier te wonen door alle up’s and down’s. Makkelijk was het niet en er is een punt geweest waarop ik bijna terug naar Nederland was gegaan. Maar opgeven zit niet in mijn natuur en dus heb ik doorgezet, waar ik blij om ben aangezien ’t me heeft geleerd om ook in de moeilijkste situaties toch positief te blijven. Ook heeft het Sony en mij zeker nog dichter bij elkaar gebracht aangezien we kanten van elkaar hebben gezien die we nog niet kenden.