OktoBER, NovemBER, DecemBER
Door: Luaan crew member
Blijf op de hoogte en volg Judith
30 December 2013 | Indonesië, Tondano
Happy holidays allemaal! Ja, die zijn hier SeptemBER al begonnen (zodra de –BER in de maand is) ;) Mja, dat zegt nog niets, veel mensen hebben de kerstversiering ‘t hele jaar rond hangen, incl. kerstboom.
Kerst is iets waar ze hier naartoe leven.. Dagen van te voren (sommigen weken) is iedereen druk in de weer met het maken van kerstkoekjes, die staan dan ook, meteen na 24.00 bij iedereen in grote weckpotten op tafel voor iedereen die langs komt. Hier draait het niet om cadeaus, maar om ‘t samen zijn; Als eerst gaat iedereen op de 24ste zodra het donker is naar ‘t graf van zijn geliefden om daar kaarsjes & vuurwerk aan te steken, prachtig al die lichtjes op t kerkhof, daarna wordt en gedanst en gedronken op de straten en om 24.00 gaat ‘t vuurwerk echt helemaal los (weken daarvoor steken ze ook al af en ze maken zelf home-made vuur kanonnen). Na 24.00 schud iedereen elkaars hand en zegt “selamat natal!” , zoals wij dat eigenlijk alleen met oud en nieuw doen.
Anyways, 8 Oct dus terug gekomen van onze holiday op de waanzinnig mooie Togian islands. 9 dec wilden we gelijk een Xray laten maken van Sonny z’n been aangezien ie daar al ‘n poosje last van had. Helaas ging dat niet door aangezien de elektriciteit uitviel.. De dag daarop, na in de ochtend engelse les te hebben gegeven op ‘n school was ‘t Xray D-day. ‘Even een foto maken’.. duurde hier dus echt wel dik 2 dagen. Eerst admin.fee betalen, met bewijs van betaling naar een andere balie voor ‘n persoonlijk dossier nr, dan weer naar een andere balie om te vertellen wat er scheelt, dan naar de röntgen afdeling waar je weer een nota krijgt voor ‘n betaling, dus weer naar de betaal balie om vervolgens met t bewijs van betaling weer naar de röntgen afdeling te gaan.. en ga zo maar door!
Toen de foto er eenmaal was, was daarop een donkere vlek op t bot te zien. Medicijnen meegekregen en als die niet zouden helpen moesten we weer terug komen. Het leek beter te gaan, MAAR ineens kwam de pijn & zwelling op z'n been toch weer terug.. en erger dan ooit, ‘t leek wel alsof er een ei onder zn vel zat. Op een avond, toen t ECHT niet meer ging maar naar t ziekenhuis gegaan. Daar konden ze op dat tijd stip niets doen, dus moesten we naar Tomohon (andere stad). Ook hier eerst betalen voor admin etc blabla en echt gek duur allemaal vergeleken met ‘t ziekenhuis in zijn buurt. De zwarte vlek die op de Xray te zien was bleek echter groter te zijn geworden. Met pijnstillers zijn we weggestuurd om een paar dagen later terug te komen aangezien de dokter alleen op bepaalde dagen aanwezig is.. zelfs al had Sonny zo veel pijn! Uiteindelijk (zo’n 50 nota’s verder ) heeft ie n vrij heftige operatie gehad en hopen we nu dat ‘t been geneest zodat ie in Maart met me mee naar NL kan komen!
Dit alles betekend ook dat we niet meer in Pimpin, Bitung wonen waar we ‘n huis vlak bij m’n vrijwilligers werk hadden, maar bij z’n tante in Tondano (‘t dorp waar hij is opgeroeid en waar we sowieso alle weekend waren aangezien hij z’n tattooshop hier heeft. Uurtje op de motor vanaf Bitung over een slingerweg vol gaten en crazy drivers). Dit omdat het dichtbij ‘t ziekenhuis is waar we vaak heen moeten voor medicijnen, controle & verwisselen van ‘t verband. En dichter bij Manado waar we geregeld naar ‘t immigratie kantoor moeten voor mijn visum verlengingen (elke maand weer) & Sonny z’n paspoort aanvraag, ook hier wordt je van ‘t kastje naar de muur gestuurd en moet je –tig keer terug komen …tenzij… je donuts brengt of ‘ extra’ betaald… Verbaas me soms nog over de gang van zaken overal. Zit je bij ‘t restaurantje op ‘t terrein van de immigratie te eten met de mensen die bij de immigratie werken en wat politie agenten (want tussen 12.00&13.00 hebben ze lunch break) komt er een verkoper met een lading mega grote messen, hoppa iedereen er om heen, messen bekijken etc.
Wel jammer dat ‘t leventje daar voorbij is, want we hadden echt ‘n leuk stekkie (ruim huis voor maar zo’n 35 euries per maand) in een mooie omgeving en ‘khad iets te doen. In het begin hebben we een paar weken in Manimbonimbo gewoond in een studio’tje van een paar m2 voor wel 80 euries per maand en verder weg van mijn werk. Een minpunt is ook dat Tondano een stuk kouders is, omdat ‘t tussen de bergen ligt Ik werk trouwens nog wel voor Tasikoki Wildlife Rescue & Education centre, maar dan via de computer. Anders dan deze verandering gaat ‘t verder goed hoor ;)
Even om een impressie te geven van mijn dagelijkse leven hier; Toen ik nog vrijwilligers werk deed bij ‘Tasikoki wildlife rescue and Education centre’ bracht Sonny mij er elke ochtend om 7:45 op de brommer naar toe en haalde me om 16:00 weer blij op omdat ie me de hele dag zo gemist had. In de ochtend nam ik eerst een ijskoude “douche” (bak met water & emmertje) terwijl Sonny ontbijt maakte (nasi goreng, mie goreng, vis met rijst & groente etc.). Dan +/- 5min op de brommer langs kleine hutjes/huisjes omgeven door duizenden palmbomen.
De eerste paar dagen heb ik meegedaan met ‘t standaard vrijwilligers werk; voor de dieren zorgen. Na een paar dagen kreeg ik echter ander werk aangewezen aangezien ik niet zoals de meeste vrijwilligers maar een paar weekjes blijf ;) Ik heb me gestort op het ontwikkelen van een EDU-trail, zodat gasten van alles over de wilde dieren, dier welzijn, wildlife trade, het belang van wild life protection, Tasikoki, de Masarang Foundatiodie en nog veel meer kunnen leren. Er moeten dus info borden komen, een script voor guides etc. Verder ben ik ook bezig met het opzoeken van organisaties die vrijwilligers werk aanbieden zodat die ons zouden kunnen promoten waardoor er hopelijk nog meer vrijwilligers komen helpen.
Nadat ik rond 16.30 terug was van werk zaten vaak vrijwel alle boys uit Pimpin bij ons thuis te chillen. Sonny zat gedurende de dag en avond vaak met ze te zingen met de gitaar of ze gingen vissen. De eerste dag dat we in ‘t huis kwamen stond trouwens ook meteen al ‘t hele dorp bij ons binnen :p
Hoogtepunten van mijn werk bij Tasikoki wildlife & rescue centre? ; ontsnapte orangutans, kilo’s troep van het strad gehaald met een groep vrijwilligers wat de locals zagen die ons voorbeeld volgden, een vrijwilligster die was gaan snorkelen en toen op een zee egel is gaan staan (de locals op t strand wisten wat te doen en hebben met een glazen fles tegen d’r tenen geslagen om de angels te breken), toen iemand van de internat.school Hongkong 's avonds had gezegd dat 't wel Disneyland leek zoveel sterren dat er te zien waren aan de hemel in hongkong waren ze al blij als ze d'r 1 konden zien, een bezoek aan de Masarang Sugarpalm factory en een prototype van ‘ the village hub’ een enorm interessant project wat je zeker moet googelen! En ‘t was leuk om elke keer weer nieuwe vrijwilligers en gasten uit alle delen van de wereld te verwelkomen zowel als lokale en internationale scholen en dingen bij te brengen over wat het is waar Tasikoki & de Masarang Foundation voor strijden!
Kerst is iets waar ze hier naartoe leven.. Dagen van te voren (sommigen weken) is iedereen druk in de weer met het maken van kerstkoekjes, die staan dan ook, meteen na 24.00 bij iedereen in grote weckpotten op tafel voor iedereen die langs komt. Hier draait het niet om cadeaus, maar om ‘t samen zijn; Als eerst gaat iedereen op de 24ste zodra het donker is naar ‘t graf van zijn geliefden om daar kaarsjes & vuurwerk aan te steken, prachtig al die lichtjes op t kerkhof, daarna wordt en gedanst en gedronken op de straten en om 24.00 gaat ‘t vuurwerk echt helemaal los (weken daarvoor steken ze ook al af en ze maken zelf home-made vuur kanonnen). Na 24.00 schud iedereen elkaars hand en zegt “selamat natal!” , zoals wij dat eigenlijk alleen met oud en nieuw doen.
Anyways, 8 Oct dus terug gekomen van onze holiday op de waanzinnig mooie Togian islands. 9 dec wilden we gelijk een Xray laten maken van Sonny z’n been aangezien ie daar al ‘n poosje last van had. Helaas ging dat niet door aangezien de elektriciteit uitviel.. De dag daarop, na in de ochtend engelse les te hebben gegeven op ‘n school was ‘t Xray D-day. ‘Even een foto maken’.. duurde hier dus echt wel dik 2 dagen. Eerst admin.fee betalen, met bewijs van betaling naar een andere balie voor ‘n persoonlijk dossier nr, dan weer naar een andere balie om te vertellen wat er scheelt, dan naar de röntgen afdeling waar je weer een nota krijgt voor ‘n betaling, dus weer naar de betaal balie om vervolgens met t bewijs van betaling weer naar de röntgen afdeling te gaan.. en ga zo maar door!
Toen de foto er eenmaal was, was daarop een donkere vlek op t bot te zien. Medicijnen meegekregen en als die niet zouden helpen moesten we weer terug komen. Het leek beter te gaan, MAAR ineens kwam de pijn & zwelling op z'n been toch weer terug.. en erger dan ooit, ‘t leek wel alsof er een ei onder zn vel zat. Op een avond, toen t ECHT niet meer ging maar naar t ziekenhuis gegaan. Daar konden ze op dat tijd stip niets doen, dus moesten we naar Tomohon (andere stad). Ook hier eerst betalen voor admin etc blabla en echt gek duur allemaal vergeleken met ‘t ziekenhuis in zijn buurt. De zwarte vlek die op de Xray te zien was bleek echter groter te zijn geworden. Met pijnstillers zijn we weggestuurd om een paar dagen later terug te komen aangezien de dokter alleen op bepaalde dagen aanwezig is.. zelfs al had Sonny zo veel pijn! Uiteindelijk (zo’n 50 nota’s verder ) heeft ie n vrij heftige operatie gehad en hopen we nu dat ‘t been geneest zodat ie in Maart met me mee naar NL kan komen!
Dit alles betekend ook dat we niet meer in Pimpin, Bitung wonen waar we ‘n huis vlak bij m’n vrijwilligers werk hadden, maar bij z’n tante in Tondano (‘t dorp waar hij is opgeroeid en waar we sowieso alle weekend waren aangezien hij z’n tattooshop hier heeft. Uurtje op de motor vanaf Bitung over een slingerweg vol gaten en crazy drivers). Dit omdat het dichtbij ‘t ziekenhuis is waar we vaak heen moeten voor medicijnen, controle & verwisselen van ‘t verband. En dichter bij Manado waar we geregeld naar ‘t immigratie kantoor moeten voor mijn visum verlengingen (elke maand weer) & Sonny z’n paspoort aanvraag, ook hier wordt je van ‘t kastje naar de muur gestuurd en moet je –tig keer terug komen …tenzij… je donuts brengt of ‘ extra’ betaald… Verbaas me soms nog over de gang van zaken overal. Zit je bij ‘t restaurantje op ‘t terrein van de immigratie te eten met de mensen die bij de immigratie werken en wat politie agenten (want tussen 12.00&13.00 hebben ze lunch break) komt er een verkoper met een lading mega grote messen, hoppa iedereen er om heen, messen bekijken etc.
Wel jammer dat ‘t leventje daar voorbij is, want we hadden echt ‘n leuk stekkie (ruim huis voor maar zo’n 35 euries per maand) in een mooie omgeving en ‘khad iets te doen. In het begin hebben we een paar weken in Manimbonimbo gewoond in een studio’tje van een paar m2 voor wel 80 euries per maand en verder weg van mijn werk. Een minpunt is ook dat Tondano een stuk kouders is, omdat ‘t tussen de bergen ligt Ik werk trouwens nog wel voor Tasikoki Wildlife Rescue & Education centre, maar dan via de computer. Anders dan deze verandering gaat ‘t verder goed hoor ;)
Even om een impressie te geven van mijn dagelijkse leven hier; Toen ik nog vrijwilligers werk deed bij ‘Tasikoki wildlife rescue and Education centre’ bracht Sonny mij er elke ochtend om 7:45 op de brommer naar toe en haalde me om 16:00 weer blij op omdat ie me de hele dag zo gemist had. In de ochtend nam ik eerst een ijskoude “douche” (bak met water & emmertje) terwijl Sonny ontbijt maakte (nasi goreng, mie goreng, vis met rijst & groente etc.). Dan +/- 5min op de brommer langs kleine hutjes/huisjes omgeven door duizenden palmbomen.
De eerste paar dagen heb ik meegedaan met ‘t standaard vrijwilligers werk; voor de dieren zorgen. Na een paar dagen kreeg ik echter ander werk aangewezen aangezien ik niet zoals de meeste vrijwilligers maar een paar weekjes blijf ;) Ik heb me gestort op het ontwikkelen van een EDU-trail, zodat gasten van alles over de wilde dieren, dier welzijn, wildlife trade, het belang van wild life protection, Tasikoki, de Masarang Foundatiodie en nog veel meer kunnen leren. Er moeten dus info borden komen, een script voor guides etc. Verder ben ik ook bezig met het opzoeken van organisaties die vrijwilligers werk aanbieden zodat die ons zouden kunnen promoten waardoor er hopelijk nog meer vrijwilligers komen helpen.
Nadat ik rond 16.30 terug was van werk zaten vaak vrijwel alle boys uit Pimpin bij ons thuis te chillen. Sonny zat gedurende de dag en avond vaak met ze te zingen met de gitaar of ze gingen vissen. De eerste dag dat we in ‘t huis kwamen stond trouwens ook meteen al ‘t hele dorp bij ons binnen :p
Hoogtepunten van mijn werk bij Tasikoki wildlife & rescue centre? ; ontsnapte orangutans, kilo’s troep van het strad gehaald met een groep vrijwilligers wat de locals zagen die ons voorbeeld volgden, een vrijwilligster die was gaan snorkelen en toen op een zee egel is gaan staan (de locals op t strand wisten wat te doen en hebben met een glazen fles tegen d’r tenen geslagen om de angels te breken), toen iemand van de internat.school Hongkong 's avonds had gezegd dat 't wel Disneyland leek zoveel sterren dat er te zien waren aan de hemel in hongkong waren ze al blij als ze d'r 1 konden zien, een bezoek aan de Masarang Sugarpalm factory en een prototype van ‘ the village hub’ een enorm interessant project wat je zeker moet googelen! En ‘t was leuk om elke keer weer nieuwe vrijwilligers en gasten uit alle delen van de wereld te verwelkomen zowel als lokale en internationale scholen en dingen bij te brengen over wat het is waar Tasikoki & de Masarang Foundation voor strijden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
